بامدادی که تفاوت نکند لیل و نهــــــــــــار |
|
خوش بود دامن صحرا و تماشای بهـــــــار |
صوفی از صومعه گو خیمه بزن بر گلــــزار |
|
که نه وقتست که در خانه بخفتی بیــــکار |
بلبلان وقت گل آمد که بنالند از شـــــوق |
|
نه کم از بلبل مستی تو،بنال ای هشیـار |
آفرینش همه تنبیه خداونـــــــــــد دلست |
|
دل ندارد که ندارد به خداوند اقــــــــــــــــرار |
این همه نقش عجب بر در و دیوار وجـود |
|
هر که فکرت نکند نقش بود بر دیــــــــــوار |
کوه و دریا و درختــان همـه در تسبیحاند |
|
نه همه مستمعی فهم کنند این اســـرار |
خبرت هست که مرغـان سحر میگویند |
|
آخر ای خفته سر از خواب جهالت بــــردار |
هر که امـــــــــــــــــروز نبیند اثر قــدرت او |
|
غالب آنست که فرداش نبیند دیـــــــــــدار |
تا کی آخر چو بنفشه سرغفلت در پیش |
|
حیف باشدکه تو در خوابی و نرگس بیـدار |
کی تواند که دهد میوهی الــوان از چوب؟ |
|
یا که داند که برآرد گل صد برگ از خـــــــار |
وقت آنست که داماد گل از حجلهی غیب |
|
به در آید که درختان همه کردند نثــــــــــار |
آدمیزاده اگر در طــــرب آیــــــــد نه عجب |
|
سرو در باغ به رقص آمده و بید و چنــــــــار |
باش تا غنچهی سیراب دهن بــــــــاز کند |
|
بامدادان چو سر نافهی آهوی تتــــــــــــــار |
مژدگانی که گــــل از غنچه بـــرون میآید |
|
صد هزار اقچه بریزند درختان بهـــــــــــــــار |
باد گیسوی درختـــــان چمن شــــانه کند |
|
بوی نسرین و قرنفل بدمد در اقطــــــــــــار |
ژاله بر لاله فرود آمـــــده نزدیک سحــــــــر |
|
راست چون عارض گلبوی عرق کردهی یار |
باد بوی سمن آورد و گل و نرگس و بیــــد |
|
در دکان به چه رونق بگشاید عطــــــــــــار؟ |
خیری و خطمی و نیلوفر و بستــــان افروز |
|
نقشهایی که درو خیره بماند ابصــــــــــــار |
ارغـــــوان ریخته بر دکه خضـــــــــراء چمن |
|
همچنانست که بر تختهی دیبا دینــــــــــار |
این هنــــــوز اول آزار جهــــــــــانافروزست |
|
باش تا خیمه زند دولت نیسان و ایـــــــــار |